Hoe maak je zonneschijn
als de regen niet stoppen gaat
Hoe maak je vreugde
als het alleen maar slechter gaat
Hoe kan je troosten
als je zelf wil janken en roept om raad
Hoe kan je de pijn verzachten
als er geen pleister voor de wonden bestaat
Hoe krijg je antwoorden op je vragen
als het antwoord niet bestaat…
Hoe, hoe, hoe….
Patricia Smink
Moeders gaat met haar schilderijen exposeren in het Gemeentehuis van Eemnes (het BEL-kantoor waar de gemeenten Blaricum, Eemnes en Laren samenwerken). Mijn gedichten die ik bij haar schilderijen geschreven heb zijn hier ook weer te zien.
Iedereen is van harte welkom op de opening met een hapje en een drankje op donderdag 13 februari om 17.00 uur door de burgemeester van Blaricum.
Het kan vannacht wel eens een beetje gaan vriezen vannacht bedacht ik me toen ik vanuit mijn werk naar huis reed. Dan moet zo het ijsdekentje maar even over de voorruit, dat scheelt een lastig raam krabben morgenochtend. Een klusje van niks dat een flinke tijdwinst geeft, meestal. Een enkele keer is het stoeien geblazen zoals vanmiddag…
Er is een parkeerplaats vrij voor de deur waar ik mijn auto netjes indraai. Ik pak het dekentje van de achterbank, rol hem uit en leg het op het raam, Woeeeiiiiiiih, een kleine maar krachtige windvlaag slaat eronder en de deken dwarrelt neer in de struik achter de auto!
Ik raap hem weer op voor poging nummer twee. Ik klem de hoek van de deken tussen de eerste deur, kan hij in ieder geval niet wegwaaien, en leg hem opnieuw over het raam. Dan loop ik naar de andere kant om het daar tussen de andere deur te klemmen. Mijn hand gaat richting de deken om hem te pakken en Woeeeiiiiiiiiiih……. weer is hij weg, hij hangt aan de andere kant.
Weer loop ik om de auto heen en voor de tweede keer raap ik hem op. Ik pak de punt vast en laat niet meer los. De deken is eigenlijk net te kort nu, ik hang half over de motorkap maar kom met deken aan de goede kant van de auto. Op het moment dat ik opgelucht adem haal voel ik iets tussen mijn vingers wegglijden, Woeeeeiiiiiiiiiii…….. blijkbaar had ik net niet genoeg stof te pakken.
Binnensmonds begin ik te vloeken en boos pak ik hem opnieuw op, pak hem stevig vast zodat ik meer stof heb. Hierdoor wordt de deken echt te kort zodat in met mijn buik over de motorkap heen schuif en de andere kant kom. Deken tussen de deur, deur dicht en…. Yes, gelukt!!!
Al met al heb ik tien minuten lopen ruziën met de ijsdeken. Normaal ligt dat ding er zo op maar als het een beetje waait is het echt even stoeien geblazen. Een zuchtje wind en ik heb ruzie met dat ding. Gelukkig is stoeien is nog altijd leuker als ijs van de voorruit krabben, dat zal morgen vast nog wel door mijn gedachte gaan!
Patricia Smink
Altijd zitten er wel dromen en wensen in mijn hoofd, groot en klein. Sommige zo vanzelfsprekend dat ik er wel eens aan voorbij ga, andere waar ik moeite voor moet doen ze waar te maken. Voor 2014 zit en ook weer een hele lijst in mijn hoofd. Het leek me wel eens leuk ze op papier te zetten zodat ik ze het komende jaar kan afstrepen en natuurlijk aanvullen! Ben benieuwd wat er aan het eind van het jaar van gekomen is!!!
De wensenlijst 2014;
Genoeg te doen dus om het jaar mee te beginnen!!! Ik heb er zin in, kom maar op 2014!!!
Patricia Smink
Bijna weer een jaar voorbij
waarin veel is gebeurd
soms verdrietig, meestal blij
Bloemen die bloeiden
vogels zongen, kikkers kwaakte
en hommels stoeiden
Vele foto’s geschoten
tijdens mooie wandelingen
vele hebben van de plaatjes meegenoten
Mams exposeerde haar schilderijen in de Torenhof
ze pronkte samen met mijn gedichten
we kregen veel complimenten en lof
Sunny missen is niet fijn
maar gelukkig heb ik ruim zeventien jaar
met haar mogen samenzijn
Een column voor een jaartje
voor de Hilversumse krant
een interview was de kers op het taartje
Voor de tweede keer weg uit het ouderlijk huis
mijn eigen paleisje gevonden
ik voel me er helemaal thuis
Staande om mij heen
een handvol lieve vrienden
missen wil ik er geen
Tweeduizend en veertien
een jaar voor nieuwe dromen
hoe ze uitpakken gaan we zien
Ik wens jullie allemaal
mooie dromen voor het nieuw jaar
vol gezondheid, geluk en zonnestraal
Patricia Smink
Zelfs als ik het probeer
mijn hart te bedekken met steen
het gevoel van
onmacht en verdriet
komt er dwars doorheen
Al negeer ik het gevoel
zeurend diep van binnen
ik ben en blijf degene
die alles ziet en hoort
en ik kan er niks tegen beginnen
Staande aan de zijlijn
optimistisch in support
een arm om je heen en troost
ik slik mijn tranen in
omdat het nooit meer beter wordt
Een mooie, jonge toekomst
zomaar opeens is het weg
alles waar je van droomde
is plotseling zo onzeker
door alleen maar stomme pech
Patricia Smink
Vanavond lig ik even lekker languit op de bank als de telefoon gaat. “Nee, bel later maar terug” denk ik nog. Toch sta ik zuchtend op en neem met tegenzin de telefoon aan. Het is Ziggo met de vraag of alles naar wens is, alles naar behoren werkt en of ik geïnteresseerd ben in sport, ze hebben een mooie kerstaanbieding.
“In sport ben ik niet geïnteresseerd” vertel ik de meneer aan de telefoon. Hij wil weten of ik het kijken of het zelf sporten niet leuk vind. “Beide,” antwoord ik. “Ik heb werk waar ik me de hele dag rot ren en blij ben als ik even zitten kan.” De meneer vraagt wat voor werk ik dan doe. Ik vertel dat ik in de zorg werk. “Oooow wat leuk,” zegt hij “dat heb ik ook jaren met veel plezier gedaan, op een groep jongeren met een verstandelijke beperking en gedragsproblematiek!” Meteen komt er een heel verhaal van dingen die hij meegemaakt heeft. Ik vraag hem waarom hij zulk mooi werk, waar hij zo enthousiast over is heeft opgegeven om bij Ziggo aan de slag te gaan. “Dat is even een bijbaantje” laat hij gelijk weten, leuk voor even maar hij wil toch graag de zorg weer in. Ik geef hem groot gelijk! Het gesprek gaat nog even door over de leuke dingen die je met cliënten mee kan maken.
“Tja” zegt hij na een poosje, “voor een abonnement op sport kan ik je niet warm maken en ik ga je ook niet overhalen, maar ik vond het heel leuk je gesproken te hebben!!” Dat vond ik ook, een keer geen vervelende verkoper maar een leuk gesprek omdat iemand doorheeft dat hij zijn product toch niet bij je slijten kan. Ik ben blij dat ik toch even van de bank gekomen ben!!!
Patricia Smink
Verhuizen, een hele onderneming. Het uitpakken is dan wel weer erg leuk, je komt van alles tegen waarvan je denkt; “o ja , dat had ik ook nog!” Helaas zijn er ook dingen waarvan je zeker weet dat ze ingepakt zijn die je nooit meer terug vindt.
Een hobby van mij zijn kleine puzzeltjes, ik heb er eerder over geschreven. (Tijd voor ontspanning) Van hout, ijzer en rubber. De houten moet je bijvoorbeeld weer in elkaar puzzelen tot ster of kubus, alles past maar op een manier. Sommige zijn best lastig. De ijzeren moet je draaien, alleen zo kan je ze in -en uit elkaar krijgen. De rubber puzzels bestaan uit zes stukken waar je vierkanten van maakt.
Met veel plezier en moeite heb ik vele exemplaren bij elkaar gespaard. Zelfs op vakantie kijk ik altijd even of ze daar verkrijgbaar zijn, hier in Nederland is er niet makkelijk aan te komen. In Rome en Canada bijvoorbeeld heb ik er vele gescoord!
Deze puzzels hebben achter in de kast gestaan op mijn vorige adres. Ze zijn daardoor met de laatste spulletjes meeverhuisd. Ik bewaarde ze in een koelkastdoos. Deze doos heb ik dichtgeplakt met Duck tape, zo konden er geen stukjes kwijtraken. Deze koelkastdoos is hij in een kartonnen doosje gegaan die er nog stond van een schaal. Deze schaal was al verhuist in het bubbeltjesplastic. Heel goed ingepakt zijn de puzzels verhuist.
Na een paar dagen uitpakken verdwijnen alle verhuisdozen uit beeld. Opeens bedenk ik mij dat ik de puzzels nergens meer heb terug gezien. Waar zijn ze gebleven? “Ze zullen vast al ergens in een kast staan, neergezet en vergeten waar,” was het eerst wat ik dacht. Niet dus!!! Ik ben alle kasten nagegaan, alles weer uit de kast en weer terug maar ik kon ze nergens meer vinden.
Een paar dagen geleden viel het kwartje, ze zijn helaas weg, pleite, foetsie. Ik herinnerde me ineens dat ik de doos van de schaal in mijn handen gehad en heb gedacht; “daar gaat die schaal nooit meer in, die kan weg!” De doos heb ik dus weggegooid, op dat moment denkende dat hij leeg was. Ik heb er nooit geen erg meer in gehad dat juist daar de puzzels opgeborgen waren.
Ik heb er flink de balen van, wat een ontzettend domme actie. De vermoeidheid heeft het gewonnen van het even nadenken, een lege doos verhuizen is natuurlijk alles behalve logisch. Het drong blijkbaar niet meer door….
Wat nu met de puzzelhobby? Ik heb nog een paar houten puzzels die niet in de koolkastdoos paste, die zaten in een ander tasje en zijn “veilig”. Het is helaas pindakaas, en weer opletten, rondkijken en een nieuwe collectie sparen. Eén voordeel is dat ik nu veel minder vaak hoef te roepen; “Die heb ik al!!!” 
Patricia Smink
Dromen
beelden gevangen
als een film
op het witte doek
Beeldschoon
Patricia Smink
Vrijdagmorgen, ik ben vrij en het zonnetje schijnt. Ik word wakker, maak een kop koffie en drink hem lekker op in bed. Dan kleed ik me aan en ga met Sunny aan de wandel. Het zonnetje doet goed zijn best dus we maken er gelijk een groot blokje om van, door het park.
Naast het park ligt de basisschool. De kinderen hebben net pauze als ik voorbij loop. Het is flink lawaaierig met al die spelende kinderen. Ook vliegen de ballen overal in de rondte. Opeens vliegt er één over het hek de sloot in, oeps! Een paar kinderen krijgen van de juf op het schoolplein toestemming om te kijken of ze de bal uit de sloot kunnen vissen. Ze houdt ze vanaf het hek in de gaten.
Een drietal staat langs de kant van de sloot met stokken naar de bal te slaan in de hoop dat hij hun kant opkomt. Nee dus, de bal drijft alleen maar verder af en verdwijnt aan de overkant in het riet. Ik hoor ze met zijn drieën overleggen. Allerlei andere manieren worden verzonnen om de bal te pakken te krijgen. Ik weet dat die bal verloren is, die krijgen ze echt niet meer te pakken.
Ik wandel verder met de hond als er opeens één van de kinderen achter mij aan komt rennen; “Mevrouw” roept hij hijgend, “kan uw hondje zwemmen, honden houden van ballen dan kan hij mijn bal misschien uit het water pakken!!!”
Ik moet hem helaas teleurstellen maar ik vond het wel hele mooie en creatieve gedachte van dit jongetje. Zelf de bal niet kunnen pakken en zelf geen nat pak willen halen, dan probeer je gewoon of een voorbijlopende hond je bal kan redden. Ik ben met een lach op mijn gezicht naar huis gelopen door deze prachtige opmerking!!!
Patricia Smink
