Plons

Vrijdagmorgen, ik ben vrij en het zonnetje schijnt. Ik word wakker, maak een kop koffie en drink hem lekker op in bed. Dan kleed ik me aan en ga met Sunny aan de wandel. Het zonnetje doet goed zijn best dus we maken er gelijk een groot blokje om van, door het park.

Naast het park ligt de basisschool. De kinderen hebben net pauze als ik voorbij loop. Het is flink lawaaierig met al die spelende kinderen. Ook vliegen de ballen overal in de rondte. Opeens vliegt er één over het hek de sloot in, oeps! Een paar kinderen krijgen van de juf op het schoolplein toestemming om te kijken of ze de bal uit de sloot kunnen vissen. Ze houdt ze vanaf het hek in de gaten.

Een drietal staat langs de kant van de sloot met stokken naar de bal te slaan in de hoop dat hij hun kant opkomt. Nee dus, de bal drijft alleen maar verder af en verdwijnt aan de overkant in het riet. Ik hoor ze met zijn drieën overleggen. Allerlei andere manieren worden verzonnen om de bal te pakken te krijgen. Ik weet dat die bal verloren is, die krijgen ze echt niet meer te pakken.

Ik wandel verder met de hond als er opeens één van de kinderen achter mij aan komt rennen; “Mevrouw” roept hij hijgend, “kan uw hondje zwemmen, honden houden van ballen dan kan hij mijn bal misschien uit het water pakken!!!”

Ik moet hem helaas teleurstellen maar ik vond het wel hele mooie en creatieve gedachte van dit jongetje. Zelf de bal niet kunnen pakken en zelf geen nat pak willen halen, dan probeer je gewoon of een voorbijlopende hond je bal kan redden. Ik ben met een lach op mijn gezicht naar huis gelopen door deze prachtige opmerking!!!

Patricia Smink